Bu yazıyı eski Türk filmlerinden kopan bi şarkı eşliğinde yazıyorum... Yazarken parmaklarım titriyor... Yazmak istemiyorum ama yazmak istiyorum.. Gitmek istemiyorum ama gitmek istiyorum... İçimde tuhaf bir ürperti var... Çok önemli bir gün.. Çok önemli bir gece... Odamda, yatağımda, kitaplarımın arasında, sandalyemde, bu beyaz duvarların içinde, bu sıcak evde, ailemin yanında geçirdiğim son küçük kız gecesi...
Yarın bir aile kuruyorum... Yeni bir aile... Mimarlarından birinin ben, diğerinin Cenk olduğu bir aile... Düşündüm... Benim ailem ne kadar güzelmiş... Endişelendim... Kuracağım bu kadar güzel olur mu diye... Üzüldüm... Babam saçlarımı okşamaya çekinir mi diye...
Ailemi ne kadar seviyormuşum... Onlar beni ne kadar seviyormuş.. Ne büyük bir mucizenin karakterleriymişiz... Ne hoşmuş kavga etmek, ne hoşmuş sarılmak, ne hoşmuş beraber yemek yemek, ne hoşmuş evde oturup sıkılmak, anneden azar işitmek... Abilere güvenip hovardalık etmek... Abilere güvenmek ne güzel şeymiş...
İçimdeki ağlama dürtüsü yüz kaslarımın tutma gücünün bile üstünde... Kimse konuşmuyor... Kimse gülmüyor... Kimse bırakamıyor beni... Ben kimseyi bırakamıyorum geride... Hepsini içime sokayım, sonsuza dek bütün olalım, hiç ayrılmayalım... Sevgili dediğin ailenmiş meğer... Seni çıkarsız seven, canın acısa ölenmiş.. Boğazım düğüm düğüm... Ağlamaya korkuyorum babam üzülecek diye... Oysa hüngür hüngür ağlayasım var omzunda... Baba beni bırakma diyesim var... Beni Cenk'e verdi diye küsesim var...
Bu kadar zor olacağını bayram sabahı anladım... Babam "Seninle son bayram sabahımız" dediğinde.. Sarılıp hüngür hüngür ağladığında, ağladığımda...
İnsanları sevmemi, herşeyin kendimin bile üzerinde tutmayı babamdan, öfkemi Bora abimden, asiliğimi, dengesizliğimi Buğra abimden, fedakarlığımı, iyi niyetimi ve dualarımı annemden topladım... Babamın çaldığı şarkılarla fon yapıp kendimi oluşturdum... Hepsine çok şey borçluyum.. Hayatımı borçluyum.. Kendimi borçluyum.... Onlar sayesinde Cenk'le evleniyorum.. Onlar sayesinde Cenk kadar müthiş birine aşık oldum... Onlardan topladıklarımla...
Şimdi onlardan öğrendiklerimle, bildiklerimle, hissettiklerimle, onlara layık olacağını umduğum bir hayatı başlatmak üzereyim... Umarım mahçup olmam... Umarım benimle gurur duyarlar... Umarım....
Umarım mutlu olurlar....
Sevgi, yetersiz bir sözcük...
