Doğduğum yer mi? Doyduğum yer mi? Yoksa İstanbul mu?

Geçtiğimiz kurban bayramı tatilinde Cenk'le birlikte Ereğli - Düzce turu yapmaya karar verdik. Bir gün ereğli bir gün Düzce. Ereğli benim Düzce onun memleketi. Ben üniversiteye kadar Ereğli'deydim. Orada doğdum orada büyüdüm. Sever miyim, hayır. Hem de hiç. İstanbul'a taşınmak büyük bir kurtuluştu benim için, buraya geldiğimde sanki uzun zamandır ayrı yaşadığım memleketime dönmüşüm gibi bir havaya büründüm. Ama Ereğli her zaman " With or Without You" olmuştur benim için. Sevmem ama çok özlerim, gitmek isterim. Sokaklarında yürümek, denizini koklamak, lojmanlarında gezmek, sahilinde çay içmek ya da balık yemek isterim. Fakat 3 gün sonra yeniden İstanbul'a dönmek isterim. Fazla tanıdık görmek istemem. Ereğli tanıdık olmadan güzeldir gözümde. Bu gidişimizde ise 1 gün de çok kısaymış diyiverdim. İyice bi gezemedim, iyice bi koklayamadım. Ama sizler için birkaç resim çektim, şimdi kısmetmiş paylaşıyorum.

Yol bir hayli kasvetliydi. Ama zaten kışın pek de aydınlık olmaz oralar. Dumanlı, sisli, karamsar olur yollar. Ama şehrin göbeğine gelirsiniz yer yer yeşil, yer yer sarı.. Deniz ise kurşun rengi..

Bu sahil yolu uzunca bir yoldur yayalara özel. Eskiden trenin geçtiği bir demiryolu iken yaşayanlar aktivite yapsın diye bu kadar güzel bir sahil yolu oluverdi. Yazın cıvıl cıvıl olur.

Tam dalgakıranın köşesidir burası. Kıyıyla birleştiği nokta. Bütün tekneler buradaki yapay koya saklanır, Karadeniz'in manyaklığı tutupda dağırmasın diye. Siz o teknelere bakarak balığınızı yer, rakınızı içersiniz. Arzu ederseniz bir de sigara yakarsınız. Hemen gerisinde çınaraltına gidersiniz, çayınızı içer, okeyinizi oynarsınız.

Buyrun bir de üç kuşak okuduğumuz (abim1, abim2 ve ben) lisemiz. Amerikalıların ilk olarak kolej olarak yaptığı sonradan Anadolu Lisesi'ne çevrilen bir okul bu. Bayram olduğu için bekçi bile yoktu içeri giremedik. Ama benim diye demiyorum hem eğitim kalitesi hem öğrenci kalitesi hem okulun güzelliği bir numaradır. Yani eskiden öyleydi. Yeni eğitim sistemi ne gibi şeyler aldı götürdü bilemiyorum.. Resimde de niye öyle ajan gibi bakmışım bilemedim.

Hemen yukarıdaki de yine üç kuşak okuduğumuz ilkokul, TED Koleji.. Sonbahar çökmüş, yapraklar 25 senedir hiç değişmedi sanırım. Sağ taraf servislerin park ettiği yoldu.. O merdivenler ne de büyük gelirdi. Şimdi burası ERDEMİR'in Musiki Derneği olmuş. Babamın senelerce hizmet verdiği dernek benim ilkokuluma yerleşmiş :) Benim ilk okulumsa lise kısmıyla birleştirilip Lisemin çaprazına konmuş. Devanası gibi. Güzelim ağaçlı yolun ağaçlarını kesip kazuret gibi okul dikmişler para hırsı büyüyenler.. Ama ne de güzel değil mi ilkokulum..

Burası lojmanlarda ( Erdemir çalışanlarının bir kısmının oturduğu bölge) dolanırken yakaladığımız fabrika manzarası. Türkiye'nin ve dünyanın en büyük fabrikalarından. Ama ne yazık ki bir kısmını başkalarıyla paylaşmakta beis görmedi yöneticilerimiz, ne yazık.. Binlerce kişinin çalıştığı, onbinlerce kişinin ekmek yediği, Ereğli'yi Ereğli yapan kaynak..

Yine lojmanlardan bir kare.. Okuldan kaçan o belli belirsiz sarı korkuluklu merdivenlerden yukarı çıkar (kaç yüz basamaktı hatırlamıyorum, burada küçücük bir kısmı çıkmış) kendini lojmanların çeşitli yerlerine atardı...

İşte böyle.. Oturduğumuz evde normal olarak bir başkası oturduğu için gidip oranın manzarasını, içinin güzelliğini çekemedim. Ama Ereğli'ye ait en çok özlediğim şey evimiz ve evimizin terasıdır..

Bakarsanız ne kadar özlüyorum diye, hiçbir zaman ama hiçbir zaman geri taşınmayı hayal etmeye bile yetmiyor yine de. Az şekerli Türk kahvesi kıvamında bir özlem işte benimkisi... Fazla içince çarpıntı yapıyor..