Canon geldi hoş geldi!

Biliyorum günlerdir bu heyecanlı anı bekliyorsunuz! Geceleri gözünüze uyku girmedi değil mi ? Bizim de! En sonunda günlerdir beklediğimiz züpersonik fotoğraf makinemiz Canon EOS 1000D aramıza yeni elektronik aile bireyimiz olarak katıldı. Aslında geleli 2 hafta oluyor ama biz Ankara'ya gittik geldik derken ancak sizlere duyurma fırsatımız oldu. Ankara'ya gitme sebebimiz ise baldan tatlı idi. Yeğenimiz oldu. Cenk amca ben ise yengeyim artık :) Sorumluluk büyük, bayramı var, seyranı var, karnesi var, mezuniyeti var derken, elimizi öpecek, seve seve harçlık vereceğimiz bir yeğenimiz var artık. Adı Suzan.. Aşağıda çeşitli resimler göreceksiniz. Fakat bloga resim yüklemek biraz zahmetli olduğu için ve ben kurguladığım sırayı tersten yüklediğim için konunun sonundan başına doğru gideceğiz. Başlıyoruz...

Bir diğer yeğenimiz Dağhan'dan mini ayak şov. Bu gördüğünüz ayak oldukça ergonomik olup can sıkıntısında mıncırmak bünyedeki asabiyeti alarak huzur dolu bir rahatlık sunuyor kullanıcılara. Eklem yerlerindeki boğumları incelemekte lebiderya bir manzarayı izlemekten daha keyif verici, emin olabilirsiniz.

Bu gördüğünüz, mini mini yeğenimiz Suzan'ın dünyaya geleli 1,5 uncu gününden bir resim. Ölçek olması amacıyla dolma parmağımı kullandım, ancak bilemedim hemencecik parmağıma yapışıp sıkı sıkı tutacağını. Böyle bir duygu olamaz. Yeğenim için bu kadar heyecanlandıysam çocuğum için nolurum bilemiyorum..

Bu da sosyete Suzan'ın kapı süsü.. Hastane'de havası 1500'dü kızımızın..

Bakınız bu güzellikler de kendisinin bizlere ikramı şekerleriydi... Hoşgeldin Suzan Bebek.. 12 Şubat 2009...

Yeni fotoğraf makinemizin en gözde modeli elbette ki kedimiz.. Burada amacım kediyi netleştirip etrafı buğulu göstermekti ancak halı kediden daha ön planda çıktı.. 

Kendisi yemek yiye yiye bir parça semirdi ve vahşi doğanın vahşi kedigillerine benzemeye başladı giderek. Aslan parçası diye buna diyolar. Bu arada, her gün bizim koridorları temizleyen görevliyle karşılaştım bu sabah. Seslendi arkamdan. Mutfağın koridora bakan kısmında minik bir cam var. Görevli camın önüne gelince bizim çapkın da kendini atıyomuş ortaya.. Birlikte oyun oynuyorlarmış. Görevli "çok seviyorum sizin kedinizi, çok tatlı, her gün oyun oynuyoruz" dedi.. Daha önce de Cenk'e söylemiş aynı şeyi. "Adı güneş mi?" diye sormuş. Bizde de ampul yandı tabi.. İsimsiz kedimize isim mi bulduk acaba? Bu arada her geldiğimizde o camın önü niye harabe anlamış olduk.

Bir başka kedi resmi.. Güneş gibi yav bu hakkaten :)

İlk sanatsal çalışmalarımdan biri. Gördüğünüz gibi her yerinden sanat akıyor. Ama en azından arkadaki piramitleri bulanıklaştırmayı başarmışım. Lütfen acemi şansımın hakkını verin!

Buyrun bu da yakışıklı fotoğraf makinemiz. O kadar akıllı ki durduğu yerden kendi resmini bile çekiyor. Üstelik kağı kapalıyken! Teknoloji diye buna derim ben..

Bu da Cenk'in beni model olarak kullanarak çektiği bir resim. Ben de bir hayli düşünceliyim. Yine iş güç dalmışım gibi görünüyor...

Tersten gidilen hikaye böyle anlamsız olur. Affınıza sığınıyor, esenlikler diliyorum.