Kırmızı Kurdele

İri ve yayvan, mor-kahve arası renkteki dudaklarını o ve a harflerini arka arkaya seslendirir gibi oynatıyordu ağzındaki cikletle savaşırken. Bir yandan da sol dizinin üzerine koyduğu sağ bacağını ayaklarından dizine kadar yukarı aşağı sallıyordu. Hemen yanında, hafif ter kokmuş, sarı dişli, sürekli giymekten kumaşı parlamış pantolonuyla oturan, kendi cüssesine kıyasla birhayli sıskaca kalan adamı, terliğini topuğuna çarparken çıkarttığı sesle ve ağzının şapırtısıyla delirtiyordu Aysel.


"Bak bana.. Gidelim diyorum. Yarın getirecek eniştem arabayı."


"Asıl sen bana bak Rıza Efendi. Gönlüm kaydı, kafam iyiydi, oynaştık, koklaştık, bitti. Ben sana dedim. Bu böyle sürmez dedim. İşim var gücüm var dedim. Benim seninle işim olmaz, boş yere rüya görmenin alemi yok, ne ben koparım, ne senin gücün koparmaya yetmez. Benim işim beni bulduğun sokaktır. Bugüne hala yaşıyorsam o sokağın bana verdikleri, benim ona verdiklerim sayesindedir. Ne ağlanacak halim var ne ağlayacak. Ben böyle iyiyim, ama biz böyle iyi değiliz Rıza Efendi. Boş yere rüya görme. "

"Aysel... Benim yüreğime koru düşürdün. Ben seni sevdim.. Uzatma da gidelim. Hem kendin diyosun, gönlün kaymış işte bana.. Vedalaş bu gece. Bak diyorum. Ne bok yersen ye, ama vedalaş. Yarın benimsin. Tamamen benim, sadece benim. Eniştem getirecek arabayı. Kız gibi alıcam seni kapından."

Aysel durdu.. Ne terliklerini şaplattı, ne ağzını. 5 dakika sessizce bekledi. Rıza'nın gözleri yerde, felaketi malum olmuş. Aysel kalktı, koca poposu sallanırken üstüne birikmiş elbisesinin kumaşı kendi kendine aşağı indi herbir adımında. Koridordan şaklayan terlik seslerini dinleyen Rıza, bir çekmecenin açılıp kapandığını duydu. Terlik şakırtısı yaklaştı, iri baldırlarıyla Aysel elinde zarf gibi ince bir bohçayla göründü.

Sakızını Rıza'nın çay tabağının kenarına koyup eski koltuğunun ucuna misafir gibi oturdu. Cikletine baktı ama tekrar çiğnemekten vazgeçip derin bir nefes aldı.

"Rıza Efendi.. Bak bu benim rahmetli anamdan kalma çeyizimdir. Al bunu sakla. Bu benden alabileceğin son şeydir. Bu saatten sonra dara gelemem ben. Hayal peşinde koşamam. Bırak ben sana verebileceğim en güzel şeyi vereyim, sen de beni sal, tek bildiğim hayata döneyim. Haydi Allah yolunu açık etsin..."

Döndü, sağ bacağını sol dizinin üstüne koydu. Sehpanın üzerindeki sigaraya baktı. Sonra çay tabağının kenarındaki cikletini ağzına atıp gürültüyle çiğneyerek camdan dışarıyı seyretmeye koyuldu.

Rıza bir süre bekledi. Aysel'in dönüp de birşey söylemesini bekledi ama olmadı. Çoktan kendi işine dönmüştü bile Aysel. Gelene geçene balon şişirip gülücük saçıyordu. Dizine koyduğu buruşuk kepini kafasına öylece yerleştirip ayağa kalktı. Aysel'e birşeyler söyleyecek gibi araladı dudaklarını ama gözleri buluşmayınca kapıya doğru yürümeye başladı.

Öfke miydi içindeki, aldatılmışlık duygusu mu? Umutlarının ucundan yakılmış kağıt gibi yavaş yavaş küllendiğini hissetti. Oturduğu kahvede, gelen çayından bir yudum alıp elindeki bohçaya davrandı. Senelerdir açılmamıştı belli. Katlanmış köşelerinden ipler çıkmış bohça, çiğ yeşil renkli bir çamaşır ipiyle tutturulmuştu. İpi çözdü, Katları açtı. Dantelden yapılmış uzun bir yastık kılıfıyla, arasına saklanmış tel kadar ince bir altın bilezik çıktı bohçadan. Bir de ince uzun kırmızı bir kurdele..

Demek Aysel'in çeyizi buydu. Bir yastıkta binlercesiyle kocadığı hayatında bir kez olsun kullanamadığı çeyizi ve beline bağlayamadığı kurdelesi... Hesabı istemek için arkasına dönerken, Rıza soğuttuğu tavşan kanı çayı devirdi, yıllardan sararmış yastık kılıfına döktü.

O an farketti 40 yaşında "ateşli" Aysel'in bekaretini kendisinin bozduğunu. Cebindeki bozukları masaya koydu. Bohçayı toplayıp, ağır ağır kahveden çıktı. Bir daha da o sokağa uğramadı...