Fırtına

Epeydir doğru dürüst blog yazmadığımın, yazdıklarımın da öylesine şeyler olduğunun herkes farkında zannedersem. Yaklaşık bir aydır, sanki olacak tatsızlıkları hissetmişim gibi bir sükunet çöktü üzerime, canım hiçbirşey yapmak istemedi. Yaklaşık 3 senedir hergün günde 20 kez kontrol ettiğim bu sayfa ve komutan emri gibi okuduğum diğer sayfalar bu zaman diliminde bana uzaklaştı. Buna yapmaktan hoşlandığım diğer günlük aktiviteler (gülmek, konuşmak, uyumak, yemek yemek, kedi, vs...) de dahil aslında. Dedim ya hissetmişim...

Geçen hafta perşembe ve cuma günleri, hayatımın en sinir bozucu 2 gününü geçirdim sanırım.

Durumu şöyle özetlemeye çalışayım :

2 sene boyunca gerçek bir özen, saygı ve ahlak göstererek X şirketinde çalıştım. Her nekadar yöneticilerimin sürekli full makyajlı ve en kral kıyafetlerle gezmem, kendilerine kendimi iyi pazarlamam (ay ben çok motiveyim, herşey süper, ben de en süpersonik çalışanım, vb yaklaşımlar) gibi konularda beklentilerini karşılayamamış olsam da kimseye bir saygısızlığım olmadı, görevim neyse yaptım.

Bu süre zarfında hoşlanmadığım, aklıma, zekama uymayan birçok şey yaşadım. Yine de bu kadınyoğun iş ortamına uyum sağlamaya çalıştım. Memnuniyetsizliğim hat safhalara ulaşmıştı ki geçenlerde bir İK Danışmanlık firması bana ulaştı (ben başvurmadım) ve Y firmasında açık bir pozisyon için benimle görüşmek istedi. Mazeret izni alarak kendileriyle görüştüm. Olumlu geçmiş olacak ki Y firmasının yetkilileri ile yeni bir görüşme ayarlandı. 3 günlük sağlık raporum varken bu süre içinde Y firması ile iş görüşmesi yaptım. Bu görüşmede daha önce X firmasında çalışmış biri ile karşılaştım.

Raporum sona erdikten sonra işe döndüm. Yöneticim beni çağırarak raporlu olduğum süre içinde iş görüşmesine gittiğimi "tespit ettiklerini" belirtti ve beni alenen istifa etmeye davet etti. Şirket kriterlerine göre etik dışı bir hareket yapmışım. "Saygı duyarım, o zaman işten çıkartın" dedim. Zor bir süreç olduğunu söyledi. Ardından bir üst yöneticim çağırdı. Beni istifa etmeye davet etti. Etmeyeceğimi yineledim. İstifa etmezsem bir referansımı kaybedeceğimi, çok yanlış birşey yaptığımı, benim yerimde olsa herkesin istifa edeceğini söyledi. Dayanamayıp "tazminat vermek istemiyorsunuz, istifaya zorluyorsunuz" dedim. Alenen "evet" dedi. Sonra da büyük bir keyifle "sen de ne fena pişti olmuşsun" diyip güldü. Bu bir yöneticinin tarzı olmalı mıdır? Tartışılır. Bu muydu yani 2 senelik emeğin, defalarca sinirimin bozukluğundan döktüğüm gözyaşının, stresin, sinirin, fedakarlığın değeri?

Aradaki İK Danışmanlık firmasını arayıp iş görüşmesinin sonucunun olumsuz olduğunu öğrendikten sonra yaşadıklarımı, görüşmelerin gizli kalması gerektiğini ancak başıma birsürü iş açıldığını ilettim. Konuyu Y firmasına aktarmışlar, teselli armağanı olarak iş teklif edildi. X firmasında inat edip kalıp, hakkımı almak için uğraşırken yaşayacağım stresi göze alamayıp firmanın teklifini kabul ettim. Şimdi yeni bir şirkette çalışıyorum. İş görüşmemin bilgisini paylaşan kişiyle aynı ekipte..

Sözde ahlaksızlığımı da aldım gittim kısacası :)

Böyle laylaylom anlattığıma bakmayın, perşembe akşam bir yol çizmeye ve karar vermeye çalışırken beynim patlayacak gibiydi...

Şaka gibi, siz ne dersiniz?