Can

Ameliyat oldu bizim hatun. Binbir stresle götürdük geçen perşembe. Yanılmıyorsam bugün 11. günü. Şimdi canavar gibi maşallah ama ilk gün eve götürmeye bile cesaret edemedik. Ertesi gün kendisi sinirli biz gergin.. Birkaç gergin günden sonra şimdi iyi.. Sağlığında zaten hiç problem olmadı. Veterineri "maşallah sizinki ameliyat olmamış gibi, ah bi de siniri olmasa..." diyip durdu...

Elletmiyor, dokundurmuyor, tutturmuyor. Hemen kıhlamaya başlıyor. Yemek yerken (çıkarcı ve gözü açık bir hayvancıktır kendisi) bir kıhlıyor bir yalıyor... Böyle böyle nihayet son buldu veteriner gezmelerimiz... Yaralarımız iyileşsin, tüylerimiz uzasın diye bekliyoruz..

"23 Nisan'da ben yazacaktım bu köşede, tam sayfayı açtım ki yakalandım!"

Kafada huni, yine de durmadı. İlk gün Michael Jackson gibi yürüdü. İkinci gün hareket etmemeyi tercih etti. Üçüncü gün ise koy poposuna diyerek her türlü rutin yaramazlığını yaptı meraklı..

Bazen yakışıklı çocuklara karşı eski hislerini hissetmediğini farkettikçe dertlendi. Uzaklara daldı, uyku tutmadı..



Bazen hala ne kadar güzel olduğunun bilinciyle poz verdi..





Bazen televizyona bakarken uyukladı.

Bazen nasıl farklı yaramazlıklar üretebilirim diye saatlerce plan yaptı..

Bazen de bize kızdı bazı haklarını elinden aldık diye...

Ama sonuç olarak bu 10 günlük süreci atlattık. Dikişlerini veterinin almasına gerek kalmadı. Kafasındaki çıktığında kendisi tek tek pansumanını da yaptı dikişlerini de aldı.

Yakın zamanda kapı tepelerinden toplamaya başlarız...

O pek birşey anlamadı ama bize geçmiş oldu :)