Karanlık

Dünyanın bütün kötülüklerini yuttum tek lokmada
Hepsini bir güzel sindirdim
Zannettim ki bir dışkı olarak çıkacak benliğimden
Bilemedim

Her nefesim batıyor,
Kelimeler düğüm düğüm
Yetersiz gücüm kendimi yenmeye
İnançlarımı değiştirmeye
Yanlış bildiklerimi düzeltmeye

Alışkanlık kötüdür
Sindirdiklerim bir rituel
Her boşlukta beni bulan
Bana kendini hatırlatan
Hiçbir zaman unutturmayan

Hortlaktır tecrübelerim
Acemice dökülmüş bir yemek gibi
Balçık haldedir anılarım
Sildikçe bulaşan
Israrcı bir çamur gibi

Yüzsüzdür karamsarlığım
Güzel kelimesini unutturacak kadar
Karanlıktır odağım


Huzurlu bir çalışma masasının loş lambası gibi
Günün bir saniyesi
Ziyaret eder beni o sükunet
Sonra cazırdayarak patlar ampul
Ertesi gün yenisini takana kadar birileri
Ellerim başımın iki yanında
Karanlıkta aranır o yol..

Bütün isteğim olur o bir saniyeyi
Balçık karanlıktan kurtarıp
Taze bir inci gibi
Hohlayıp hohlayıp parlatmak

Uzatmak... Uzatmak... Uzatmak...