Endgame

Bilen bilir. En sevdiğim gruptur Megadeth. Grubun esas adamı Dave'e olan hayranlığımı bir yana bırakırsak Megadeth her zaman benim için bütün diğer gruplardan bir adım önde olmuştur. O karmaşık iç içe geçmiş gitar melodileri çocukluğumdan beri beni kendine bağlamış ve bu yaşıma kadar getirmiştir. Fakat bileceğiniz üzere bu grubun kadrosu da zırt pırt değişiyor Marty Friedman ve Nick Menza'dan beri (onlardan evvel de öyleydi aslında). Hatta o 2002 - 2004 döneminde grubun kurucularından Ellefson bile bıraktı grubu, arkasında bir sürü kavga gürültü bırakarak. Hala Mustaine ile devam eden davaları bile var diye biliyorum.

Ancak anlaşılan şu ki, geçirdiği sakatlık falan pek de sarsmamış Mustaine'i. Yanına da Chris Broderick'i almış (Nevermore'dan). Bu senenin en iyi albümünü çıkardılar benim gözümde. 80'lerde olsak bu albüm kafaya oynardı, Platin falan alırdı muhtemelen, şimdi ise ancak bizim gibi yaşı hafif ilerlemiş, evli, kedili adamları sevindirmeye yarıyor. Bahsettiğim albüm Endgame.

Çok ufak bir istatistik vereyim müzik dünyasından aldığı yorumlara bu albümün.

Metalhammer 9 / 10
Blabbermouth 8.5 / 10
Sputnikmusic 4.5 / 5
About.com 4.5 / 5

Evet ya, bildiğimiz Megadeth. Çatır çatır bir albüm yaptılar ve ben bu blogu, bunun farkında olmayan güzide metal insanları için yazıyorum.

Açın gözünüzü kardeşim yahu. Bakıyorum bir kısmınız kendini jazz'a falan vermiş. Öbürleriniz de karınız ne dinliyorsa onu dinliyor. Hatta konserlerde "Zıleyıııır, zıleyııır" diye yırtınan bazı eski arkadaşlarımın gitarlarını sattığı, gitarın parasıyla da kendine trici bir cep telefonu aldıklarını duyuyorum. Yapmayın etmeyin. Bu albümü alın, direk 44 Minutes (seversiniz siz "van minüts"cular), Endgame ve How the story ends şarkılarını dinleyin. Sonra da gelin bana burdan yorum yazın. "Harbi Megadeth lan bu" demezseniz ben bu işi bilmiyorum.

Gözlerinizden öpüyorum.