Kısır

Yarın yine işe gideceğim, gün içinde bi yarım saat de olsa yazı yazmaya ayırırım umuduyla. Sonra bir sürü koşturmayla geçecek günüm. Kaçak kaçak severek okuduğum bloglara bakınacağım. Ancak kendim yazı yazacak bir fırsat bulamayacağım ve sonraki güne erteleyeceğim. Madem öyle olacak, tophanenin dumanlı taburelerinde otururken bir iki satır karalıyım dedim kendime. Ve yerleştirdim parmaklarımı harflerin üzerine.

Yine parmak izlerim yeterli gelmeyecek bana bu sayfalarda biliyorum, uzun zamandır olduğu gibi. Geçenlerde eski yazılarıma baktım bu sayfadaki. Sanki daha korkusuz, daha hovarda, daha pozitif, daha iç açar gibiler. Bu aralar ruh halimden mi yoksa biriktirdiklerimin dolup dolup taştığından ve vitaminimin taşan kısımla gittiğinden mi bilmem, tat vermiyor fazla cümlelerim. kısır olmuşlar gibi sanki.

Olsun, geçiş sürecidir belki diyerek bir umut egzersiz yapıyorum hala. Bir sürü güzel blog okudukça memleketimin insan manzaraları daha bir panoramik daha bir leb-i derya geliyor. Mutlu oluyorum...